آیت الله جوادی آملی(دامت برکاته):
امام علی(علیه السلام) به فرزندشان نامه ای نوشتند که ما هم مخاطب این نامه هستیم؛ چون ما هم فرزند ائمه(علیهم السلام) محسوب می شویم.
پیغمبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: «أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّة» و شما می توانید فرزندان ما شوید و ما نیز این دعوت را پذیرفتیم.
امام در نامه خود به فرزندشان فرمود: معلم امام است!
هر معلمی، امام مأموم خود که شاگردانش هستند می باشد. این معلم باید طوری طیب و طاهر باشد که شاگردانش بتوانند به قیام و قعود او اقتدا کنند و وجود او سراسر نور باشد، این تربیت در متن دین نهفته است.
ما باید به دنبال این تربیت باشیم؛ نه اینکه تعلیم را گسترش دهیم.
این، طیب و طاهر بودن معلم است که تعلیم را به تربیت بر می گرداند.
اگر آموزش و پرورش به دنبال تحول است، معنای حقیقی تحول همین است که معلمان در سطح خود، امام شوند.
دو راه برای تعلیم وجود دارد:
یک راه گوش و یک راه دل.
اگر کسی بوی بد گناه را استشمام نمی کند، این یعنی آموزش و تربیت او صرفاً در همین محدوده گوش بوده است و به دل او نفوذ نکرده است.
این کار معلم است که دانش آموزان با دیدن معلم خود، به نحوی در طول سال‌های تحصیل رشد کنند که از انجام گناه بیزار باشند و بوی بد گناه را استشمام کنند.
