پاسخ: برآورنده حاجتها خداوند است. پیامبران و ائمه و صلحا و شهدا باب الحوائج‌اند.
این بزرگواران به جهت قربی که نزد خدا دارند، اگر ما خدا را به حق اینان بخوانیم و یا از روح بلند این بزرگواران بخواهیم که برای ما دعا کنند، ممکن است به نتیجه برسیم و این عمل اشکالی ندارد.
این مطلب اختصاص به برخی از اولیای خدا ندارد. زیرا همه این بزرگواران، باب الحوائج و وسيله تقرّب به خداوند و موجب گشايش گره‌های زندگی هستند.
اگر امامان معصوم، هر كدام به اسم خاص شهرت پيدا كرده‌اند، به لحاظ مناسبت‌هايی بوده كه آن اسامی مبارک در آن تجلّی كرده است. چنانكه از حكمت دعای توسل اين چنين استفاده می‌شود كه هر حاجتی را بايد به يكی از ائمه متوسل شد.
همانگونه كه درباره خداوند نيز چنين است كه انسان مريض به اسم شافی و انسان بدهكار به اسم غنی و انسان گناهكار به اسم غفور به خداوند توسل جوید؛ به همین جهت در راه توفيق طاعت الهی مستحب است به اسم مبارک رسول اكرم (صلی الله علیه و آله)، امام علی علیه‌السلام فاطمه زهرا سلام الله علیها و امام حسن علیه‌السلام و امام حسين علیه‌السلام توسل جست. انسان گرفتار ، دردمند و مريض به اسم مبارک امام كاظم (علیه‌السلام) توسل يابد. (المراقبات فی اعمال السنّة، ص ۳۰)
پس آنچه كه امام كاظم (علیه‌السلام) به آن شهرت يافته، از اين باب بوده كه بسياری كه به مشكلات مبتلا بوده‌اند، به آن امام متوسل شده و آن حضرت نيز از آنان شفاعت كرده و مقبول واقع شده است و آن حضرت به باب الحوائج شهرت يافته است.
همه امامان معصوم باب رحمت الهی‌اند و به همان دليل كه میتوان به امام كاظم علیه‌السلام باب الحوائج گفت برای سائر ائمه (علیهم‌السلام) نيز ميتوان اين لقب را بكار برد. (سوگنامه آل محمد، ص ۴۹۷)
